6 lutego w kościele katolickim wspomina się pierwszych katolickich męczenników Japonii.
Chrześcijaństwo wprowadzone zostało do Japonii przez jezuitę, św. Franciszka Xaverego SJ, który w roku 1549 przybył do japońskiego portowego miasta Kagoshima (jap. 鹿児島市, -shi) na wyspie Kiusiu i swym żarliwym światłem wiary zaczął nawracać niewiernych. W Japonii przebywał ponad 2 lata. W tym czasie pozyskał dla katolicyzmu około 1000 Japończyków. Następnie wyjechał do Indii, potem do Chin. Trudna podróż i zabójczy klimat spowodowały, że rozchorował się na wyspie Sancian i zmarł w roku 1552. Jego działalność misyjna była jednak w Japonii kontynuowana przez innych jezuitów, m.i. przez o.o. Lawrence Ryosai i Luisa Almeide. Dzięki ich wielkiej pobożności i wytężonej pracy, Kościół Katolicki został tam dobrze ugruntowany oraz zaczął budować kościoły i szpitale w Kioto, Osace, Yamaguchi i innych miastach.
Początkowo wiara chrześcijańska rozpowszechniała się tylko wśród feudalnej szlachty i samurajów, później jednak dotarła też do prostego społeczeństwa. W roku 1579 wizytator zakonu jezuitów, o. Alessandro Valignano, założył w Japonii seminaria duchowne, w celu kształcenia miejscowych księży.
Rosnąca liczba chrześcijan spowodowała zmianę nastawienia władz do chrześcijaństwa, z neutralno życzliwej na wrogą. Obawiały się one osłabienia swej pozycji. Do prześladowań przyczynili się też angielscy kupcy, zazdrośni o hiszpańskie i portugalskie wpływy na japońskim rynku. Głosili oni, że chrześcijanie są szpiegami niektórych europejskich krajów, które planują opanować Japonię.
Próba umacniania się władzy politycznej Nobunaga Oda (jap. 織田信長) i jego walka o władzę, sugerowały jednak zupełnie coś innego. A dekret wydany w roku 1587 przez jego następcę, shoguna, przywódcę politycznego i militarnego Hideyoshi Toyotomi (jap. 豊臣秀吉) dobitnie ukazał, że podjęte działania prowadzą do brutalnej eksterminacji chrześcijan. Wydanym dekretem zakazał on praktykowania wiary chrześcijańskiej i wygonił z Japonii wszystkich katolickich misjonarzy.
Chrześcijan i chrześcijaństwa obawiano się też w Japonii z tego powodu, że wiara w Chrystusa rozwijała się niezwykle dynamicznie. Mimo sprzeciwu mnichów buddyjskich i lokalnych shogunów, Kościół po 38 latach apostolatu liczył już ponad 160 tysięcy wiernych. Posiadał również niespełna dwieście obiektów sakralnych oraz wielu wyświęconych miejscowych księży.
Konsekwencją dekretu shoguna Hideyoshi Toyotomi (jap. 豊臣秀吉) było pierwsze męczeństwo i ukrzyżowanie Pawła Miki i ks. Pedro Batuista wraz z 24 współtowarzyszami na wzgórzu Nishizaka w Nagasaki, obecnie zwanym Wzgórzem Męczenników, dnia 5 lutego 1597 roku. W liturgii kościoła katolickiego są oni znani jako 26 ukrzyżowanych męczenników.
Ich beatyfikacja odbyła się 14 września 1627 roku, a kanonizacja 8 czerwca 1862. W Japonii 5 lutego jest obchodzone ich wspomnieniowe święto. Do kalendarza liturgicznego męczennicy z Nagasaki zostali włączeni w roku 1969 i wymieniani są w litanii do Wszystkich Świętych.
Fot. Obraz przedstawia ukrzyżowanie męczenników oraz pomnik upamiętniający męczeństwo na wzgórzu Nishizaka - miejscu męczeństwa
Lista ukrzyżowanych
Japońscy jezuici:Paweł Miki – ur. 1565, Jan Sōan (z Gotō) – ur. 1578, Jakub Kisai – ur. 1533
Franciszkanie:Gonsalwy Garcia – ur. 1562, Franciszek Blanco – ur. ok. 1567, Piotr Chrzciciel Blázquez – ur. 1542
Marcin od Wniebowstąpienia a’Aguirre – ur. 1567, Filip od Jezusa de Las Casas – ur. 1571, Franciszek od św. Michała de la Parilla
Wierni świeccy, tercjarze franciszkańscy:Franciszek Fahelante – ur. 1543, Bonawentura z Meako (Miyako),Kosma Takeya,Jan Kinoya (Kisaka) – ur. 1568
Antoni z Nagasaki (Deynam) – ur. 1584, był synem Chińczyka i Japonki, ministrant. Zmuszony przed śmiercią do przejścia drogi między Meako, Osaką i Nagasaki, nie uległ namowom do porzucenia wiary. Razem z innymi ukrzyżowanymi odmawiał w czasie kaźni psalm Laudate, pueri, Dominum.
Joachim Sakakibara – ur. 1556, Gabriel z Duisko (z Meako) – ur. 1577, Franciszek z Meako, Leon Karasuma, Maciej z Meako, Paweł Ibaraki, Paweł Suzuki – ur. 1563, Piotr Sukejirō, Tomasz Dangi.
Ludwik Ibaraki – ur. 1584, ministrant. Kiedy urzędnik z litości chciał usunąć tego 12-latka z listy skazańców on poprosił, że chce zostać i umrzeć dla Chrystusa. Po przybyciu na miejsce kaźni zapytał, który krzyż należy do niego. Nie uległ żadnym obietnicom deklarując, iż najwyżej ceni sobie niebo. Ostatnimi słowami wypowiedzianymi przed śmiercią były: „Raju, o raju”.
Michał Kozaki – ur. 1551, tercjarz franciszkański, katechista, aresztowany i skazany na śmierć wraz z 13- letnim synem Tomaszem, ministrantem, ur. ok. 1582 roku w Osace. Dzień przed męczeńską śmiercią Tomek Kozaki, napisał w liście do matki:
"Droga mamo, Tata i ja idziemy do nieba. Tam będziemy czekać na Ciebie. Nie poddawaj się, nawet gdyby wszyscy księża zostali zabici. Ofiaruj cały swój smutek naszemu Panu i nie zapominaj, że jesteśmy na prawdziwej drodze do nieba. Nie oddawaj moich młodszych braci na naukę do rodzin pogańskich. Sama ich ucz. To są nasze ostatnie życzenia. Do zobaczenia Mamo.”
Paweł Miki (jap. パウロ三木), urodził się w zamożnej japońskiej rodzinie w roku 1564, w okolicach Kioto. Był synem wojownika bushidō. Mając pięć lat został ochrzczony wraz z rodziną. W jedenastym roku życia rozpoczął naukę w szkole prowadzonej przez jezuitów. W wieku 22 lat wstąpił do zakonu jezuitów, gdzie wcześniej się kształcił. Jako kleryk pomagał w katechizacji swoich ziomków. Był bardzo dobrym mówcą i doprowadził do wielu nawróceń. W roku 1597 miał otrzymać święcenia kapłańskie, jednak aresztowano go w Kioto 8 grudnia 1596 roku wraz z dwoma współbraćmi, Janem Soan i Jakubem Kisai. Poddano ich torturom, obcięto lewe ucho, co miało być ostrzeżeniem dla innych przed przyjmowaniem obcej wiary. Okaleczonych zmuszono zimą, 10 stycznia do marszu z Kioto do Nagasaki(kilkaset kilometrów). Idąc śpiewali Te Deum. Szli górskimi dróżkami. Na nogach mieli słomiane sandały, które po kilku dniach uległy zniszczeniu. Większą część drogi przebyli więc boso. Do Nagasaki dotarli 4 lutego, czyli po 25 dniach. Tam jezuici spotkali się z innymi skazańcami. Aby ich przed śmiercią upokorzyć, obwożono wszystkich po mieście z wypisanym wyrokiem śmierci. Następnego dnia musieli przejść jeszcze 12 km do miejsca kaźni, czyli na wzgórze Nishizaka, gdzie stało już w jednym rzędzie 26 krzyży.
Paweł Miki zebranym tłumom głosił Ewangelię, przez co wzbudził szacunek i współczucie. Dodatkowo jego ubiór jezuity – czarna sutanna i pas – przypominały strój samuraja. Do grupy skazanych jezuitów dołączono też innych więźniów. Dwóch, których aresztowano za próbę niesienia pomocy skazanym, sześciu franciszkanów i piętnastu świeckich – tercjarzy, katechetów, ministrantów, tłumacza i lekarza. Na jednym ze wzgórz Nagasaki, obecnie nazywanym Wzgórzem Męczenników, ustawiono w jednej linii 26 krzyży, do których przybito skazańców. Paweł Miki nawet z krzyża głosił Ewangelię, wyrażając radość, że ma zaszczyt ginąć za Jezusa.
Paweł Miki powiedział wtedy: „Myślę, że skoro doszedłem do tej chwili, nikt z was nie będzie mnie podejrzewał o chęć przemilczenia prawdy. Dlatego oświadczam wam, że nie ma innej drogi zbawienia poza tą, którą podążają chrześcijanie. Ponieważ ona uczy mnie wybaczyć wrogom oraz wszystkim, co mnie skrzywdzili, dlatego z serca przebaczam królowi, a także wszystkim, którzy zadali mi śmierć, i proszę ich, aby zechcieli przyjąć chrzest”.
Najstarszy ze skazańców nich miał 64 lata, a najmłodszy niespełna jedenaście lat. Ukrzyżowania dokonano na tym wzgórzu dlatego, że było widoczne z wielu części miasta. Do oglądania egzekucji zebrano około 4 tys. ludzi.
Bohaterską śmierć męczenników opisał naoczny świadek, jezuita z Portugalii, Ludwik Frois. Krzyże stały w odległości 4 kroków jeden od drugiego. Do nich przywiązano skazańców drutami, którzy modlili się, śpiewali psalmy i prosili o wstawiennictwo Najświętszą Pannę Maryję.
Ludwik Frois napisał:
„Brat nasz, Paweł Miki, widząc, że się na kazalnicy znalazł najbardziej zaszczytnej z wszystkich, z jakich dotąd przemawiał, powiedział:
„Jestem Japończykiem z urodzenia i bratem z Towarzystwa Jezusowego. Nie popełniłem żadnej zbrodni. Jedynym powodem mojego skazania na śmierć jest to, że uczyłem Ewangelii naszego Pana Jezusa Chrystusa. Jestem szczęśliwy, że mogę umrzeć z takiego powodu i przyjmuję śmierć jako wielki dar od mojego Pana....Nie ma innej drogi do zbawienia niż droga chrześcijan. Przebaczam wszystkim, którzy przyczynili się do mojej śmierci. Nie czuję nienawiści, chcę wszystkich was zdobyć dla Chrystusa.”
Kiedy podniesiono krzyże skazańcy zaczęli śpiewać:”Święty, święty". Raz jeszcze odczytano wyrok i zaproponowano im wyrzeczenie się wiary. Wszyscy odmówili. Przed każdym skazańcem stanęło dwóch żołnierzy i każdy znich wydając okrzyk, wbił w pierś wiszącego włócznię. Śmierć połączyła ich 5 lutego 1597 roku.
Obecnie zaledwie ok. 0,5% ludności Japonii to chrześcijanie, z czego 0,2% - katolicy.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Męczennicy_z_Nagasaki
http://www.ms.ecclesia.org.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=661
http://www.pijarzy.pl/rozwazania/w_nagasaki_beatyfikacja_japonskich_meczennikow_d3957_pol.html
http://naszdomjp.exblog.jp/23639813/
Na temat samuraja Justo Takayamy wyniesionego na katolickie ołtarze napisałam w notce:
http://blogpanienki.salon24.pl/619966,samuraj-dom-justo-takayama-na-katolickie-oltarze
