Największa i najstarsza japońska nekropolia Okunoin w Koyasan

Największa i najstarsza japońska nekropolia Okunoin w Koyasan - Wakayama

Koyasan (jap.高野山), dosłownie płaskowyż, to nazwa dla grupy ośmiu wzgórz(wysokość do 800 m), w prefekturze Wakayama na południe od Osaki. Koyasan to pseudonim dla leżących na płaskowyżu Kongōbu grupy świątyń i cmentarza.

Ten niezwykły kompleks świątynno cmentarny oraz miejscowość Koya powstały w latach 819 – 826 dzięki staraniom mnicha Kūkai, ojca buddyzmu Shingon w Japonii. Z dala od wielkiej polityki chciał Kūkai budować duchowe królestwo. Pisał: “Koniec końców, nie interesuje mnie chwilowa sława na cesarskim dworze albo w biznesie. Moim największym pragnieniem jest unosząca się nad górami i łąkami mgła – o poranku i wieczorem”.

Podczas swojego życia Kūkai zbudował tylko kilka budynków świątynnych. Następcy rozbudowywali jednak dalej ów kompleks i tak do dzisiaj istnieją, mimo licznych pożarów i innych kataklizmów aż 117 świątynie w których przebywa około 600 mnichów. Działa tam również uniwersytet założony w 1926 roku na studia religijne.

W 2004 roku cały kompleks Koyasan stał się miejscem światowego dziedzictwa UNESCO.

W skład kompleksu wchodzi cmentarz o nazwie Okunoin, gdzie znajduje się mauzoleum założyciela, czyli mnicha Kūkai.

Okunoin to do dnia dzisiejszego największy i najstarszy buddyjski cmentarz w Japonii.

Wszyscy Japończycy chcą leżeć blisko Kūkai. Podobno, kiedy nadejdzie współczujący budda, Kūkai będzie jedyną osobą, która zrozumie i przetłumaczy jego nauki. Dlatego każdy chce być blisko, gdy ten dzień nastąpi.

Nikt nie zna dokładnej liczby nagrobków. Mnisi mówią – jest ich dwieście tysięcy, a może i więcej. I ciągle przybywa nowych. Cmentarz rozrasta się po zboczach wzgórza. Współczesne nagrobki nie zdążyły porosnąć mchem. Nie mają jeszcze obłych kształtów kamienia rzeźbionego deszczem. Niektóre z nich są niespodziewane – zdobią je kamienne figury filiżanek, czy plastikowej rakiety. To nagrobki właścicieli firm, którzy chcieli pokazać, dzięki czemu udał im się interes życia. A pewien ostrygowy potentat z przełomu XIX i XX wieku – Kōkichi Mikimoto – kiedy umierał kazał odegrać requiem nie dla siebie, ale dla miliardów ostryg, dzięki którym zdobył fortunę.

Cmentarz nie jest okolony żadnym murem, żadnym ogrodzeniem, tylko wejście zaznacza brama torii.

Kamienna ścieżka prowadzi przez las czerwonych pni porośniętych szaro-rdzawymi porostami.

Niektóre kryptomerie mają nawet tysiąc i więcej lat. W lesie drzew stoi las nagrobków. Najwięcej jest tam kamiennych stupgorinto, czyli pięć elementów ułożonych jeden na drugim, które symbolizują ziemię, wodę, ogień, powietrze i niebo: buddyjski wszechświat.

Na sztachetach z bambusa ustawionych wokół nagrobków niczym płot wypisano modlitwy. Na kamieniach wykaligrafowano błogosławieństwa. Między korzeniami drzew ukryto figurki Jizo.

Niektóre grobowce są drewnianymi chatkami,